تأثیر تمرینات مقاومتی- ویبریشن بر سندروم متابولیک، عوامل خطرزای قلبی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو

زمینه و هدف: شیوه زندگی کم تحرک و کاهش قدرت عضلانی، معمولاً در بیماران دیابتی نوع دو، موجب توسعه سندروم متابولیک و عوارض بیماری های قلبی- عروقی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تأثیر یک دوره تمرینات ترکیبی مقاومتی- ویبریشن، بر عوامل متابولیک و خطرزای قلبی- عروقی و نیز قدرت عضلانی در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه کاربردی تعداد 23 بیمار دیابتی مرد در محدوده سنی 9/8 ± 51 سال، به دو گروه شاهد و تمرینات مقاومتی- ویبریشن تقسیم شدند. برنامه تمرینی، شامل دوازده هفته تمرینات ترکیبی بود که به صورت چهار جلسه در هفته (دو روز مقاومتی- دو روز ویبریشن)، بر روی هشت گروه از عضلات بزرگ بدن، در گروه تمرینی انجام شد. تمرینات مقاومتی با شدّت 60-70% یک تکرار بیشینه و ویبریشن در فرکانس 30-35 هرتز انجام شدند. گروه شاهد، در هیچ یک از تمرینات شرکت نداشتند. میزان فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترول hdl و ldl و نیز قدرت عضلات ناحیه زانو و بازو، با روش های معتبر، ارزیابی گردید. برای تعیین اثر تمرینات ترکیبی، از آزمون تی وابسته در سطح معنی داری 05/0 p< استفاده شد.   یافته ها: تمرین ترکیبی مقاومتی– ویبریشن، سبب کاهش معنی داری در گلوکز خون (01/0= p )، درصد هموگلوبین گلیکوزیله (01/0= p )، تری گلیسیرید (001/0= p )، کلسترول ldl (05/0= p )، فشار خون سیستولی (001/0= p ) و دیاستولی (01/0= p ) و افزایش معنی داری در کلسترول hdl (05/0= p ) و قدرت عضلات پایین تنه (01/0= p ) و بالاتنه (05/0= p ) بیماران دیابتی نوع دو شد؛ در حالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد (05/0 p< ). همچنین مقایسه تفاوت بین میانگین های پیش و پس از آزمون در دو گروه تمرین– ویبریشن و شاهد، نشان داد که در تمامی متغیرهای فوق، تفاوت میانگین ها در گروه تمرین- ویبریشن معنی دار بود (05/0 p< ).   نتیجه گیری: دوازده هفته تمرینات مقاومتی- ویبریشن می تواند با درنظرگرفتن ملاحظات بالینی، برای بهبود عوامل خطرزای متابولیکی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو مطلوب باشد.